داستان کوتاه عاشق فراری

عاشق فراری

دو ونیم بود که ریموت زدم.کرکره برقی کم کم داشت میچسبید به کف که یکی خودش دولا کرد و از زیر کرکره پرید تو مغازه. داد میزد:

-داداش جون مادرت صب کن

تا به خود بیام که چه خبره؟ یارو تو مغازه بود. یه جوون نزدیک سی. شاید. خوشتیپ، عضلانی با موهای نیمه بور و خوش چهره. نفس نفس می زد. هراسان بود.

داد زدم: هوی عمو

کلید ریموت زدم تا کرکره رو دوباره بدم بالا که جوان گفت: داداش جون مادرت نده بالا.

کرکره رو گرفته بود. از پشت پاچال بیرون اومدم.

گفتم: ول کن.  چکار میکنی؟

ملتمسانه گفت: تو رو جون عشقت نده بالا

پرسیدم: دنبالتن؟پلیس دنبالته؟ دستتو وردار. برو بیرون شر میشه.

بهش نمی یومد باشه. نو نوار بود. ست بلیز شلوار و کفش نایکش بالای یه تومن بود.

گفت: اونجوری که تو فکر می کنی نیست. نه م نه پلیس دنبالمه. ببین نیم ساعت، ففط نیم ساعت بذار این تو بمونم یه تومن می دم

گفتم: پس یه ریگی به کفشت هست دیگه. تازه حتمی مغازه کناری دیده پریدی تو مغازه

گفت: مطمنم کسی ندید. بغلی که بستست اون طرفی هم کسی دم در نبود

گفتم:  من کارگرم شر میشه برو بیرون( چسبیده بود به کرکره. دو متر قد و عضلانی اراده میکرد تا موتور جمع     میشدم)

گفت: خدایی خلاف ملاف تو کار نیست